ว่านี้ผมตั้งใจพาไปพบกับผู้สร้างพื้นที่จิตนาการให้เด็ก ๆ ผ่านเฟรมเศษไม้ข้างทางแกชื่อลุงตุ๋ย หรือ ภักดี ทับทิมทอง ชาว อ.เมือง จ.ระยอง อดีตช่างทำสีรถยนต์ที่หลงรักงานศิลปะเป็นชีวิต แม้หนทางชีวิตที่ผ่านไม่ได้เอื้อให้เข้าใกล้เฟรมผ้าใบกับพู่กันในวันนั้น ก็หาได้ทำให้ตุ๋ยย่อท้อไม่ เขาเก็บความรักและฝันถึงอย่างอดทน เฝ้าทำงานส่งเสียลูกเรียนจนหมดภาระชีวิตบั้นปลายใกล้เกษียณ 
ลุงตุ๋ยเริ่มใช้ชีวิตเดินเก็บเศษไม้ข้างถนน ลอยมาจากทะเล ตามโรงงาน หรือแม้แต่กองขยะแล้วนำมาล้างทำความสะอาด ท่ามกลางความงุนงงของครอบครัว ไม่คิดว่าตาตุ๋ย หรือพ่อตุ๋ย จะมุ่งเอาดีด้านการวาดภาพในวัยดึกแบบนี้ ตุ๋ยไม่สนใจอะไรมากไปกว่าหาความรู้ด้านการทำเฟรมผ้าใบ ซื้อเครื่องมือทำกรอบรูป หาสูตรทำผ้าใบวาดภาพให้ราคาถูกเตรียมเฟรมไว้นำร้อยอัน ทุกอันผ่านการลงมืออย่างอดทน ด้านหนึ่งก็เป็นอาชีพทำกรอปรูปไว้ขายเลี้ยงชีวิต แต่อีกด้านหนึ่งคืองานที่เลี้ยงจิตวิญญาณ ที่ลุงตุ๋ยทำคือเอาสีที่เหลือเก็บที่เหลือจากการทำบ้านมั่ง สีทำรถมั่ง ขนผ้าใบมาขึงทำเฟรมนับร้อยขนมันไปด้วยแรงแห่งความตั้งใจในโรงเรียนต่าง ๆ เพื่อเอาเฟรมรูปและสีเหล่านั้นไปรอฝีมือจิตรกรน้อย ๆ ได้ลงมือวาดจิตนาการลงไป ลุงตุ๋ยเชื่อว่าจิตนาการของเด็ก ๆมีค่าเกินกว่าจะเข้าใจ พวกเขาควรมีพื้นที่ทางศิลปะ ตามที่เขาถนัดและชอบ และเห็นมันอยู่ตรงหน้า ความสุขเดียวที่ลุงตุ๋ยมีคือได้เอาเครื่องมือไปให้แนะนำการใช้สีเท่านั้น ที่เหลือเป็นหน้าที่ของเด็ก ๆ ที่เขาจะให้เฟรมภาพเหล่านั้นบรรจุเรื่องอะไร หลายปีที่ผ่านมาชายวัยกลางคนอาชีพทำกรอบรูปยังมีภารกิจเลี้ยงชีวิต และเลี้ยงจิตวิญญาณด้วยความรักอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย
“ศิลปะเป็นสิ่งสวยงาม มันคู่ควรที่จะอยู่กับเด็ก ๆ ชีวิตเด็กนั่นต้องมีศิลปะเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงแต่สมัยนี้โรงเรียนไม่ค่อยส่งเสริม เราคิดว่ามันงานที่เราต้องทำ เพราะมันลูกหลานเรา”
ภาพลุงตุ๋ยขี่ซาเล้งคัดเดิมขนสี ขาตั้งเฟรมผ้าใบ แม้กระทั่งเก้าอี้พลาสติคสำหรับนั่งวาดภาพลุงตุ๋ย ยังต้องเตรียมให้พร้อม เพราะเชื่อว่าทุกอย่างจะได้สะดวกจะวาดภาพอุปกรณ์ต้องครบ เด็ก ๆ มีหน้าที่อย่างเดียวใส่จิตนาการของเขาเท่านั้น โดยมีลุงตุ๋ย วิทยากรกิตติมศักดิ์คอยอธิบายให้ใช้ความสุข ใช้แรงบันดาลใจอัดลงไปในเฟรมอย่าได้เสียดายสี เสียดายเฟรมผ้าใบ
วันนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวบ้านไม้หลังหนึ่งซึ่งเป็นของลูกสาวลุงตุ๋ย ถูกลุงตุ๋ย ตามไปยึดชั้นบนเพื่อไว้สำหรับทำเป็นแกลอรี่แบบตุ๋ย คือการรวบรวมงานศิลปะบนผืนผ้าใบที่มีมหาศาลมารวมไว้ที่นี่เพื่อรอคอยการมาเยี่ยมเยื่อนของผู้คนที่สนใจ บ้างคนมองว่าภาพเขียนเด็กประถมที่เจ้าของไม่สนใจ แต่ลุงตุ๋ยบอกว่าทุกเฟรมมีชื่อเจ้าของอยู่เผื่อวันหนึ่งเจ้าของเขาจะกลับมาจำได้ เขาต้องอยากได้คืนแน่ วันนี้เขาอาจยังไม่เข้าใจว่างานศิลปะของเขามันมีความอย่างไร แต่ที่แน่ ๆ สำหรับลุงตุ๋ย แล้วมันมีค่าเสมอและมีมาโดยตลอด ชิ้นงานของลุงตุ๋นทั้งที่วาดเองและที่เด็ก ๆ วาดอาจไม่ได้มีความสวยเทียบเท่ามาตรฐานเด็ก ๆที่มีโอกาส แต่มันเต็มไปด้วยความงามที่ต้องใช้ความรู้สึก ทุกชิ้นมันบันทึกอารมณ์เล็ก ๆ ที่เด็กหลายคนมี มันสวยงามมันสะอาด ผู้ใหญ่ต่างหากที่ต้องช่วยกันหาเฟรมมารองรับความงามความสะอาดที่เกิดจากจิตนาการเหล่านี้ ลุงตุ๋ยย้ำแบบนั้น
เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งที่ผม อยากหยิบยก นำมาเสนอ ให้คนพิษณุโลก บ้านเรา ได้มีมุมมองใหม่ๆ ที่กว้างไปด้วยความรู้สึกที่ดี ต่อบุคคลที่เราอาจไม่คาดคิดว่าจะทำอะไรต่ออะไรได้มากมาย และมีประโยชน์ต่อสังคมเป็นอย่างยิ่ง
/////
“ สุธีร์ เรืองโรจน์”